Mijn moeder was echt een natuurmens. Ze zei: “Als ik dan toch de grond in moet, dan ergens in de vrije natuur!”
Mijn moeder was echt een natuurmens. deze manier van begraven gaf haar de laatste maanden op een of andere manier rust.
I am text block. Click edit button to change this text. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.I am text block. Click edit button to change this text. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
Ik vind belangrijk dat je in beide situaties begrip hebt voor de situatie waar de ander in zit. Mijn ervaring is dat vooral steun van een ander het verlies dragelijker kan maken. Onder andere steun van familie of vrienden of steun van een volkomen vreemde. Alle beetjes helpen. Zo heb ik tijdens de diensten bij Praten over Verlies gemerkt dat als iemand zijn of haar verhaal kwijt kan zonder een oordelende blik of bagatelliserende woorden het al een hoop kan schelen. “Eindelijk iemand die niet zegt dat het meevalt of die het niet wegwuift” zegt dan de vrouw waarvan haar paard was overleden. Waar zij nergens terecht kon om haar hart te luchten over het verlies van haar paard, haar beste vriend, haar rots in de branding, kon ze dat wel bij de chat vrijwilligers van Praten over Verlies.
Praten over Verlies een anoniem digitaal chat platform. Waar verlies, groot of klein erkend wordt. Waar begrip en gelijkwaardigheid van grote waarden zijn. Een plek van veiligheid voor jong en oud, waar de persoon centraal staat en niet het probleem. Voor mensen die moeilijk iemand kunnen vinden die hen tot steun kan zijn. Wellicht voor een persoon die zich schaamt voor zijn of haar emoties en deze emoties liever niet wilt laten zien. Bij Praten over Verlies staan lieve mensen voor je klaar, mensen die in hun vrije tijd proberen een dag van een ander iets beter te maken dan het was. Voor mij zeer dankbaar “werk” maar het voelt niet als werk. Het is iets waar je trots op kan zijn en iets dat in niet geld uit te drukken valt.
“Ik voelde mij zo leeg omdat niemand mij begreep en niemand voor mij meer de tijd wilde nemen” zei de man van 67 jaar, wiens vrouw een maand geleden overleden was. Een man die is opgegroeid in een cultuur waar rouw een “deadline” had. Een week rouwen was toegestaan, maar verder niks. Een man die meer en meer in een isolement raakte, omdat hij steeds minder over zijn verlies mocht en kon praten. Een man die bij Praten over Verlies kwam en kwijt kon dat hij zijn vrouw nog mist en haar niet wil vergeten. Waarbij een simpele “dat hoeft ook niet, je mag rouwen” veel troost kon geven. Dit zijn maar kleine voorbeelden van groot en dankbaar werk.
Astrud (verdere gegevens bekend bij de webredactie).